Wat een avontuur, wat een reis… de donkerste jaren die zich ontwikkelen tot de mooiste tijd van je leven. Als een kristal dat langzaam is opgebouwd en onder de hoogste druk is gaan stralen. Zenden en ontvangen, onderzoeken en leren, vertalen en vertellen… het gras dat -ingegeven door de kosmos- begon te fluisteren en Piet zo de verhalen van de ware natuur kon laten vertellen. Het donker dat blijkbaar telkens nodig is om het juiste pad te kunnen volgen en het kwaad dat -zoals jullie inmiddels weten- de mooiste orchideeën kan laten bloeien.

De processen met de pijlers van het gras waardoor keer op keer alles in staat is om te kunnen leven, alleen, tezamen en samengesmolten tot één. Het lichaam kosmos, het lichaam natuur en het lichaam dat ons voertuig is. Het lichaam kosmos waarin wij letterlijk wonen en met Moeder Aarde haar bewustzijn mogen vormgeven. Met de planeten als haar organen, de natuur als haar dirigent en wij die de periode van het kosmisch grootjaar voor haar mogen vertalen. Elke periode met de juiste levensvorm, door de kosmos met haar buitenaardse signalen op aarde weer in elkaar gezet. De zon als het hart, de maan als haar nieren, de aarde als het brein et cetera… de verdere uitleg vertel ik jullie in de Slangen wel.    

In een hut, voorzien van een houtkachel, schrijftafel, een kist proviand en uitzicht over de velden en het heelal… daar trok Piet zich een week terug om de inhoud van zijn derde boek definitief vorm te kunnen geven. Het jaar van de slang, het jaar van de trilogie Slangen tussen het Gras, als de boodschap van de periode Waterman waarin wij ons momenteel bevinden. De overgang naar een tijd van liefde, licht en vooral bewustzijn. Terug naar de natuur, terug naar de oer, vertrouwen in het lichaam en vertrouwen in de homeostase van de lichamen onderling. In een korte tijd mocht ik voor jullie Leef als het Gras en de Geheimen tussen het Gras volbrengen en wat een dankbaarheid en inspiratie over en weer. Elkaar weer hoop en vertrouwen durven geven in tijden waarin het duister nog de raarste bokkesprongen zal maken. Ze zijn in paniek, hebben hun hand overspeeld en de geest is gelukkig uit de fles. Terug naar de schaduw zullen zij, terug naar de koude zonder zon, het collectieve geheugen dat zich momenteel ontwikkelt zal ze laten bibberen onder hun steen. Een steen die leeft, ook dat hoofdstuk komt nog aan bod… nog eventjes geduld, Piet ziet de nieuwe lente al voor zich. Het jaar van de slang, daar waar wij onszelf voorgoed gaan verlossen van de angst.

De eerste dag, bij aankomst in het hoge noorden was een ruige dag met veel wind, regen en de schoorsteen die zingt door de hut. Gelukkig had ik een auto vol met de oerenergie van Moeder Aarde meegenomen en dankbaar telkens weer voor het hout dat zij ons schenkt. De eerste houtblokken in het kleine potkacheltje, een pan rundvlees erop en de laptop en alle notities op tafel gelegd. Wat een ervaring, wat een vibe… de hele week zal ik het kacheltje non-stop laten branden en het boek zal nu definitief het daglicht te zien krijgen. De warmte van het houtkacheltje, de geur, de passie en energie waardoor de ware oer van de atomen tot leven komt en zo bepaalt hoe één en ander zal gaan verlopen.

Opgeslokt door de tijd, de tijd die niet bestaat en ook deze komt ruimschoots aan bod in de trilogie. De avond valt, kraakhelder, gitzwart en duizenden sterrengaten dienen zich aan… en de planeten Venus, Mars, Jupiter, Saturnus in één oogopslag, hoe bijzonder is dat. Het energieveld van de kosmos dat zich momenteel verhoogt en zo de juiste sturing geeft. Alles is drager van energie, energie in de vorm van trilling en frequentie en zo de juiste voeding en signalen is. Op blote poten in het ietwat bevroren gras, sta ik dit fenomeen te bewonderen en een traan van geluk die over mijn wang heen rolt.

Ik ben gelukkig

Snel weer terug naar het vuur, de voetjes even opwarmen en door, door met het avontuur dat ik voor jullie schrijven mag. De hoofdstukken vliegen voorbij, terwijl een uil op de achtergrond roept. Twee uur inmiddels alweer, tijd om naar bed te gaan… ach wat is tijd. de volgende morgen al vroeg weer op, de mezen, de roodborstjes, moeder merel en plots meerdere reetjes voor de deur. Wat een plek, wat een energie en wat een extra dimensie geeft het aan al mijn schrijfwerk mee. De dagen vliegen voorbij… dag vijf inmiddels en toch tijdloos, met mijn focus op maar één ding. De boodschap, het boek, het moet nu de wereld in en wauw, het geluk voelbaar door mijn lijf, deze Joy ga ik jullie meegeven. Terwijl wij zweven op het ruimteschip door het lichaam kosmos heen, ons thuis waar wij al honderden levens leefden.

Wederom weer even snel naar buiten in de donkere nacht, ik wandel een half uurtje door de pikzwarte nacht, de duizenden fonkelende lichtjes… ben je daar pap? De maan, het ziet er uit alsof Venus door haar wordt opgevangen en ik begrijp je pap we zijn samen, samen voor altijd. De week alweer voorbij, de inkt is opgedroogd… het boek is geschreven en alles heeft de juiste plek gekregen. Nu de allerlaatste loodjes, wat redigatie, foto’s en illustraties, ik hou jullie op de hoogte. Het is een toffe reis geworden grasvrienden en wij staan er al met één been in… de poort naar het ware bewustzijn.  

Pak mijn hand en zweef met mij mee, dwars door de zeven sferen, naar de zevende hemel en weer terug. Laten we de slangen verdrijven uit het hoge gras, terwijl ons bewustzijn groter en groter wordt.

Wij zijn vrij

Piet Grasspriet @PGrasspriet  1 feb. 2025

Ik sta hier nu een halfuur in het pikkedonker naar de sterren en de planeten te kijken… sorry, de sterrenpoorten en haar organen. In het lichaam kosmos wonen wij en een traan rolt over mijn wangen. Wat een week, wat een reis, wat een ervaring… om zoveel energieën en geluk te mogen ervaren.