En toen was er niks! Onmogelijk in het lichaam dat de kosmos is. Met al haar planeten, de zon, de maan en sterrengaten, een levend wezen op zich dat al het leven doet bewegen. Zoals die allereerste hartslag die wordt opgestart, als de vorming van een levend wezen klopt en alle signalen op groen staan. Als de uitverkorene die deze keer aan de beurt is resoneert, dan wordt de kickstart gegeven met een paarse gloed en begint het hart te kloppen, omdat de kosmos dat zo wenst. De kosmos, het universum, het al-dat-is, het heelal… Met alles wat zij laat bewegen, creëerde zij al het stof in het plasma en bracht zichzelf tot leven, als de golven van het noorderlicht.

De afstanden, de standen, het aantrekken en het afstoten tussen de verschillende planeten en melkwegstelsels onderling, met de trilling en frequentie om de atomen met elkaar te kunnen laten resoneren, de creatie begon. Alle planeten met hun eigen functie, Mercurius maakt de eerste CO₂, hij verbrandt deels door zijn stand dicht bij de zon en slingert hiermee de verbrande deeltjes het plasma in. Een afstand die constant varieert, soms dichtbij en dan weer wat verder weg, hierdoor kan hij afkoelen, opwarmen en overleven tegelijkertijd. Hij beschermt daarmee de vrouwelijke Venus, die ietsje verder van de zon is gepositioneerd, als een ware ridder, een schild tegen de verwoestende hitte en de liefde tussen die twee begon. De warmte van de zon via Venus als tussenstation en de koude van Mars met zijn water en ijs doordat hij verder weg en in de schaduw ligt. De dans van deze giganten met Moeder Aarde tussen hen in… Water en vuur, het gevecht tussen Venus en Mars, of liever gezegd de symbiose van de liefde. De temperatuurverschillen tussen deze man en vrouw, het waarborgt een leefklimaat tussen hen beide, de planeet van leven, de Aarde ontstaat. Het plasma dat de kosmos creëert met paars en groen, de ether op aarde waar zelfs alle kleuren van de regenboog in zit. Het werkt precies als het plasma dat al het leven verbindt en onze atomen en moleculen op basis van trilling en frequentie exact hetzelfde laat resoneren als de kosmos doet.

Te warm, te koud, je kent het wel, onze lichaamstemperatuur als thermostaat en allerlei processen worden opgestart. Te licht, te donker, de huid communiceert met de lever zonder woorden, zo reageert het menselijk lichaam.

Duizend en één dingen, de homeostase tussen de kosmos en Moeder Aarde met de natuur als resultaat. De homeostase van jouw lijf is ook natuur en heeft daardoor eveneens een zelfhelend vermogen. Met als resultaat voeding, genezing, heling en herstel, voor elk levend wezen als ook voor de natuur zelf is dat de opdracht van de kosmos. Gezond en sterk, creëer de voedingsbodem voor voeding en tevens de signalen met duizenden werkzame stoffen via planten, kruiden, mineralen et cetera. De planeten om en om telkens weer… man, vrouw, man, vrouw en niets daar tussenin, Yin en Yang gewaarborgd, de basis van de natuur eeuw na eeuw.

Piet Grasspriet @PGrasspriet  12 okt. 2021

Als Piet vroeger met veel enthousiasme een verhaal vertelde aan opa Cor… dan zei opa aan het einde van het verhaal telkens weer: “En toen Coen en toen?” Ik werd dan boos en schreeuwde: ”En toen NIKS!”.

En toen was er niks… En toch, een atoom van een schimmel en een atoom van een alg, een huwelijk, een symbiose en de planeten die dat creëerde. Hij liet hen resoneren en pats, ineens was daar de verbinding die het startschot was. Als een bliksemschicht, een vonk en de eerste korstmos word opgestart. Kou, hitte, droogte en gevaarlijke omgevingen… de korstmos is als die allereerste hartslag en het leven op aarde begint. Boem, boem, boem, het ritme van Moeder Aarde klinkt wat brommend en zwaar, maar met de Schumann resonantie als hartslag en Fibonacci als dirigent is het universum niet meer te stoppen. De schimmel -die de behuizing van de korstmos is- is in staat om water en mineralen op te slaan, die zijn algenpartner goed kan gebruiken en tevens afweerstoffen kan produceren om zo gevaar te weren. Als dank voor deze zet voorziet de alg haar partner van de benodigde suikers, dat het kan aanmaken via de fotosynthese. En zo groeien ze langzaam samen op en delen elkaars voedingstof.

Wat begon op wat stenen en zand, begint te groeien en de korstmos druppelt haar afvalstoffen als voeding aan de te schrale grond. Zij creëert hiermee de voedingsbodem om de pioniers -die stilletjes wachten in het plasma- hun intrede te kunnen laten doen. Drup, drup, drup… zonder woorden en zonder tijd, de te schrale zandgronden worden met elke druppel wat verrijkt. De afstervende korstmos is de voeding voor de volgende creatie… de Berken en de Klaprozen, de pioniers gaan van quitte en brengen op deze manier nog meer organische stof op een wat snellere manier. Opbouw, afbraak en afbraak die opbouw is, om de vegetatie die van rijkdom houdt -zoals de snelgroeiende Populier, Els, Brandnetels en Braamstruiken- te kunnen voorzien. De organische stof die werkt als een verdeelstadion van licht, lucht, bodem, voeding, water en temperatuur… Het gras ontwaakt en neemt het over vanaf hier. Het gras vult de graanschuren van elke beschaving telkens weer, het leven op aarde is hiermee gewaarborgd en de kosmos houdt zich vanaf hier alleen nog maar bezig met de reïncarnatie van alles en iedereen.

De kringloop van water die snapt iedereen, het was al regen, sneeuw, ijs en dauw en zelfs het vocht dat stroomde door jou en mij, wel duizenden lichamen is het al geweest. Zo ook jouw lijf, je hebt het maar tijdelijk te leen en alle elementen, mineralen en voedingstoffen daaruit zullen terugvloeien in de volgende generaties. Wat geef jij jouw atomen mee? De korstmos checkt nog eventjes de lucht, is het veilig ja of nee en geeft daarmee het startschot “Nieuw leven aub!”.

Is al het bovenstaande waar… geen idee, maar onthoud één ding… Je bent uniek in het hier en nu, je was uniek in het toen en daar en je zult uniek zijn in alle levens die nog gaan komen.

Let op! Mijn blogs zijn geschreven vanuit een persoonlijke visie.